Wauw, wat had ik hard uitgekeken naar mama worden. Leuk zwanger zijn, een vlotte bevalling en uiteraard wilde ik ook borstvoeding proberen want dat was wat iedereen mij aanraadde. Op 25 weken moest ik verplicht platliggen en op 35 weken was ons zoontje er.  De borstvoeding die wou ook maar niet lukken. Van mijn wishlist was niets gelopen zoals gepland. Ik kampte met zware schuldgevoelens, een enorm slaaptekort en had oncontroleerbare huilbuien. Gelukkig kwam ik terecht bij Dagmar . Ik ontdekte samen met haar mijn balans tussen mama, werknemer, huismoeder, partner en, misschien nog wel het belangrijkste, ik als persoon. Mijn zoontje is intussen een peutertje maar nog steeds spreek ik Dagmar geregeld online om die balans te bewaken en mezelf mentaal voor te bereiden op een mogelijke tweede zwangerschap. Dankzij Dagmar weet ik wie ik ben als persoon, als mama en dat het OK is om niet altijd op die roze wolk te zitten.

“Het geeft mij rust om de optie te hebben om online gesprekken te voeren. Op een moeilijke dag vergt het minder energie voor mij om de consultatie te laten plaatsvinden. Hoewel ik op gesprek gaan en uit mijn huis komen een meerwaarde vind, nemen online gesprekken de druk weg dat het niet MOET.”

“Ik kan de gesprekken vanuit mijn vertrouwde omgeving voeren, ik voel dat dit voor mij sneller emoties losmaakt dan wanneer ik in een vreemde omgeving ben, omdat ik mij meer op mijn gemak voel.”

Het moederschap was voor mij veel niet. Het was makkelijk noch vanzelfsprekend en al zeker niet rooskleurig. Gelukkig was er Dagmar om op de moeilijke momenten me tools aan te reiken om zo mijn moederschapservaring om te buigen naar iets positiefs. De stap tot hulp zoeken was uiteindelijk de beste beslissing die ik als kersverse moeder kon maken. Bij Dagmar zit je zeker goed.

“Zwanger zijn en bevallen, vrouwen doen het zolang de mensheid bestaat. Als je gelooft in jezelf en in de kracht van je eigen lichaam, dan zal het allemaal wel vlot gaan.” (…) Niet dus. Op deze trein sprong ik echter wel aan het begin van mijn eerste zwangerschap, volledig ingepakt door de ‘sugarcoat’ die ‘de verhalen’ me deden geloven. Na twee traumatische bevallingen, die mijlenver van mijn geboorteplan stonden en waarbij ik alle controle heb moeten lossen, bleef ik wezenloos achter. Geen warm bad, niet persen op eigen kracht, geen idyllisch ontmoetingsmoment tussen moeder en baby. Nee, in plaats daarvan eindigde ik twee keer in een ijskoude operatiezaal. De herinneringen aan mijn bevallingen benamen me letterlijk de adem. Maar bovenal voelde ik veel verdriet. Drie maanden later kwam ik bij Dagmar terecht. Zij heeft me luidop leren zeggen: “Ja, ik heb een bevallingstrauma, en het is oké dat het niet oké is.”