Wat als je moeder wordt en tevens ook depressief? Een soort van 2 voor de prijs van 1 situatie. Een optie waar je op voorhand niet zo mee bezig bent als je in de babywinkel kleertjes staat te kiezen voor je mini prutsie in wording. Toch is het een optie waar menig vrouw beroep op doet. Alleen lopen we daar niet zo mee te koop. Staat niet zo mooi in onze pinterest-babykamertjes natuurlijk. 

Ik zal je zeggen, als die optie zich voordoet moet je je laten helpen. Je kan denken dat je er zelf uitkomt, dat het maar een fase is. Maar om eerlijk te
zijn. Het verandert te veel. Je relatie, jezelf, de relatie met je baby. Hulp, en dan heb ik het hier over professionele hulp, zorgt ervoor dat je er niet al
te gehavend uitkomt. Dat je opnieuw kan opbouwen wat afgebroken werd door
moeder te worden.

Allereerst klinkt het eng, professionele hulp. Klinkt als een kale kamer, met een
ongemakkelijke lederen bank waar je je ziel bloot legt aan een persoon die je
niet kent, in stilte vanalles opschrijft en af en toe instemmend knikt. Klinkt
als iets ongemakkelijks waar je liever voor past.

Passen zat er voor mij niet meer in. Mijn man wist het, ik wist het. Alleen moest ik
het nu ook echt gaan toegeven en hulp zoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Via de gynaecologe kreeg ik het nummer van 2 psychologen. Een man en een vrouw.
Ik weet niet waarom, maar in mijn leven kom ik vaak bij vrouwen terecht. Op
school zat ik met overwegend meisjes in de klas, ik koos een vrouwelijk beroep,
heb meer vriendinnen dan vrienden. Dus daarom dacht ik: “Simpel, ik kies voor
de vrouwelijke psychologe;”. Weeral een dilemma minder in mijn gecompliceerde
leven van pampers, flessen, dutjes en huilbuien.

Enkel nog de afspraak maken nu. Dat moet ik op een goede dag doen. Op dit ogenblik is
de standaard van ‘goede dag’ behoorlijk laag. Lees: een droge dag in huilland.
2 Mei was zo’n dag. De baby werkt mee, we gaan een wandelingetje maken in het
park en ik heb echt het gevoel dat ik me goed voel.

Achteraf gezien was zo’n telefoontje doen in het openbaar misschien niet de beste
beslissing. Zodra de telefoon overging kreeg ik een prop in de keel en
vervolgens heb ik me zo een beetje door het hele gesprek gesnotterd. Het is
bijna een wonder dat uit dat gesprek een afspraak is voortgevloeid. Nu moet ik
er misschien vanuit gaan dat psychologen getraind zijn in het ontcijferen van
snotterige boodschappen. In ieder geval heeft deze psychologe er kaas van
gegeten.

Vandaag is het D-day. Of beter gezegd P-day, want dan ga ik echt naar de psychologe.
Als ik muziek kon afspelen zou je nu iets onheilspellends horen. Ik besluit met
de fiets te gaan. Een depressie op wielen denk ik onderweg. That’s me! Omdat ik
slecht ben in het inschatten van tijd kom ik te laat. Niet veel, 10 minuten,
maar ik stress er al helemaal over. Hier gaan we dan, aanbellen, naar binnen gaan,
gaan zitten op de bank die best comfortabel zit. ‘Of ik iets wil drinken?’
‘Plat water graag.’ Terwijl ik wacht kijk ik rond. Minder eng dat ik me had
voorgesteld. Comfortabele bank, stijlvol interieur, warme sfeerverlichting.
Hier kan ik me wel op mijn gemak voelen.

Of ik even wil toelichten wat het probleem juist is? En dan komt het er allemaal
uit, de zware zwangerschap, de lange bevalling met zeer pijnlijk einde, de
moeilijke en pijnlijke borstvoedingsperiode, het slaaptekort, de
concentratieproblemen, de slaapproblemen, het verlies van mezelf, de moeilijke
band met mijn baby, de zelfmoordgedachten. Het kwam er allemaal uit. Gelukkig
stonden er zakdoeken. Ik denk dat ik de halve doos heb leeg gesnotterd.

Het was zwaar om het er allemaal uit te gooien, maar anderzijds was het zo’n
opluchting om zonder oordeel te kunnen vertellen. Neutraal terrein. Dat is het
eigenlijk wanneer je met een psychologe praat. En dat is net het goede eraan.
Niet wikken en wegen met woorden, maar gewoon vertellen.

Lees de blog hier